مبانی طراحی صنعتی

بايد گفت که آن چه در شماره های قبل ذکرش رفت خلاصه ای بود از تعريف طراحی و مفهوم طراحی صنعتی. امروزه روز در دنيا، طراحی صنعتی آن قدر گسترده شده و وسعت يافته است که گرفتن تخصص در هر گرايشی و با هر درجه ای سالها تحقيق و طرح زدن و سختی می خواهد. نوشته های من در اين ده شماره بيشتر تکيه بر اصول تئوريک مبانی طراحی صنعتی خواهد کرد و اصول و راهکارهای عملی را نمی توان در اين شماره ها به بحث گذاشت. از آن جايی که بنا بر تجربه ی کوچکی که از اطرافيانم به دست آوردم، دريافتم که دانشجويان اين رشته عموما در مبحث تاريخ و مکاتب طراحی صنعتی با مشکل مواجه اند و از آن جايی که اين رشته هنوز دوران جوانی خود را در ايران پشت سر می گذارد بنا بر اين استادان محترم نيز از مباحث روز، استايل ها و مکاتب پيشرو بی اطلاع بوده و دانشجويان را در اقيانوس بی انتهای اينترنت بی خط و چراغ رها می کنند. و دانشجو از پس جستجو های مدام آخر به يکی دو تصوير و چند خط نوشته و مفهوم کلی بسنده می کند.پس در خلال مباحث گريزی هم به تاريخ طراحی صنعتی خواهم زد.
در زمينه ارائه اطلاعات در اين کشور خوب کار هايی هم شده است. تالار گفتگوی طراحی صنعتی که توسط دانشگاه هنر اسلامی تبريز و به همت عليرضا پور محمدی راه اندازی شد که هنوز البته خام و بيشتر يک کانال ارتباطی لينک گذاری است تا کانالی برای بحث و مجادله. يا وبلاگ های خُرد ديگری که سال به سال به روز نمی شود و عموما با مطالب سطحی ( و در بعضی مواقع زير پا گذاشتن حق مالکيت معنوی! ) بيشتر شبيه باز کردن مسئوليتی از سر است که کسی از آن ها نخواسته به زور انجام دهند!
مطالب اين وبلاگ بيشتر از جزوه ی استاد مردآويز نجفی وام گرفته شده است که ذکر نام او در اينجا ضروری است و ادای احترام به جای خالی او در ايران. من سعادت حضور در کلاس هاشان را نداشتم اما به ياری دوستان و شاگردانش توانستم حدودی از آموزه هايش را به دست آورم. و ان چه از طراحی و مبانی ان فرا گرفتم به واسطه ی همين اموزش غير مستقيم ايشان بوده است.
آن چه در مبانی طراحی صنعتی مطرح می شود اصول و بنيان هايی است كه يك طراح با توجه به ان اصول مفهوم مورد نظر خود را تا حد توليد انبود پيش می برد. در واقع با يادگيری مبانی طراحی صنعتی طراح می تواند سيستم طراحی هدفمند خود را به سرانجام برساند، ورودی های خود را به سيستمي تحويل دهد كه برگرفته از آن اصول بتواند هماهنگ و به بهترين شكل خروجی های هدف را باز نماياند.
شئی هنری و شئی صنعتي
در اين ميان می بايست دريافت كه بارزترين نمود تفاوت يك شئي صنعتي با يك شئی هنری در توليد انبوه آن است.شئی صنعتی به مرور زمان جايگاه خود را در ميان مردم از دست می دهد.قديمی می شود . شايد متضاد با ارزش های دوران ما بعد توليدش شود و چه بسا يك عنصر زائد و دور ريختنی به حساب آيد. اما از طرفی ديگر همين شئی صنعتی می تواند با گذشت زمان بسيار و ايجاد حسی نوستالژيك در ذهن و روان هم نسلان خود كه روزگاری با آن زيسته اند شئی ای عتيقه و ناياب محسوب شود و ارزش هنری در ميان توده مردم به خود بگيرد.
در شماره بعد كه ۱۰ روز ديگر ارائه خواهد شد به بررسی تفاوت هنرمند دست ساز و طراح صنعتی خواهم پرداخت و گريزی كوچك به نشانه شناسی و نظريه ارتباطی هنر خواهم زد.